بسمه تعالی
شهادت مولای متقیان حضرت علی (ع) و هفتاد دو تن از یاران انقلاب در فاجعه 7 تیر تسلیت باد.
چهل احادیث منتخب
امیرالمومنین امام علی علیه السلام
1 ـ قالَ الاْمامُ علىّ بن أبی طالِب أمیرُ الْمُؤْمِنینَ (عَلَیْهِ
السلام) : إغْتَنِمُوا الدُّعاءَ عِنْدَ خَمْسَةِ مَواطِنَ: عِنْدَ
قِرائَةِ الْقُرْآنِ، وَ عِنْدَ الاْذانِ، وَ عِنْدَ نُزُولِ
الْغَیْثِ، وَ عِنْدَ الْتِقاءِ الصَفَّیْنِ لِلشَّهادَةِ، وَ عِنْدَ دَعْوَةِ الْمَظْلُومِ،
فَاِنَّهُ لَیْسَ لَها حِجابٌ دوُنَ الْعَرْشِ.(1)
حضرت امیر المومنین امام علی (علیه السلام) فرمود:
پنج موقع را براى دعا و حاجت
خواستن غنیمت شمارید:
موقع تلاوت قرآن، موقع اذان، موقع بارش باران، موقع جنگ و جهاد ـ فى سبیل اللّه
ـ موقع ناراحتى و آه کشیدن مظلوم. در چنین موقعیت ها
مانعى براى استجابت دعا نیست.
2ـ قالَ(علیه السلام): اَلْعِلْمُ وِراثَةٌ کَریمَةٌ، وَ الاْدَبُ
حُلَلٌ حِسانٌ، وَ الْفِکْرَةُ مِرآةٌ صافِیَةٌ، وَ الاْعْتِذارُ
مُنْذِرٌ ناصِحٌ، وَ کَفى بِکَ أَدَباً تَرْکُکَ ما کَرِهْتَهُ مِنْ غَیْرِکَ.(2)
فرمود: علم; ارثیه اى با ارزش، و ادب; زیورى نیکو،
و اندیشه; آئینه اى صاف، و پوزش
خواستن; هشدار دهنده اى دلسوز خواهد بود. و براى با أدب
بودنت همین بس که آنچه براى خود دوست ندارى، در حقّ دیگران روا نداشته باشى.
3ـ قالَ(علیه السلام): اَلـْحَقُّ جَدیدٌ وَ إنْ
طالَتِ الاْیّامُ، وَ الْباطِلُ
مَخْذُولٌ وَ إنْ نَصَرَهُ أقْوامٌ.( 3)
فرمود: حقّ و حقیقت در تمام
حالات جدید و تازه است گر چه مدّتى بر آن گذشته باشد. و باطل همیشه پست و بى أساس است گر چه افراد بسیارى از
آن حمایت کنند.
4ـ قالَ(علیه السلام): اَلدُّنْیا
تُطْلَبُ لِثَلاثَةِ أشْیاء: اَلْغِنى، وَ الْعِزِّ، وَ الرّاحَةِ، فَمَنْ زَهِدَ فیها عَزَّ، وَ
مَنْ قَنَعَ إسْتَغْنى، وَ مَنْ قَلَّ سَعْیُهُ إسْتَراحَ.(4)
فرمود: دنیا و اموال آن، براى سه هدف دنبال مى شود:
بى نیازى، عزّت و شوکت، آسایش و
آسوده بودن. هر که زاهد باشد; عزیز و با شخصیّت است، هر
که قانع باشد; بى نیاز و غنى گردد، هر که کمتر خود را در تلاش و زحمت قرار دهد; همیشه
آسوده و در آسایش است.
5ـ قالَ(علیه السلام): لَوْ لاَ الدّینُ وَ التُّقى، لَکُنْتُ أدْهَى
الْعَرَبِ.(5)
فرمود: چنانچه دین دارى و تقواى الهى نمى بود، هر آینه
سیاستمدارترین افراد بودم ـ ولى دین و تقوا مانع سیاست بازى مى شود ـ .
6ـ قالَ(علیه السلام): اَلْمُلُوکُ حُکّامٌ عَلَى
النّاسِ، وَ الْعِلْمُ
حاکِمٌ عَلَیْهِمْ، وَ حَسْبُکَ مِنَ الْعِلْمِ أنْ تَخْشَى اللّهَ، وَ حَسْبُکَ مِنَ الْجَهْلِ أنْ
تَعْجِبَ بِعِلْمِکَ.(6)
فرمود: ملوک بر مردم
حاکم هستند و علم بر تمامى ایشان حاکم خواهد بود، تو را در علم کافى است که از خداوند ترسناک باشى; و به دانش و
علم خود بالیدن، بهترین نشانه نادانى است.
7ـ قالَ(علیه السلام): ما مِنْ یَوْم یَمُرُّ عَلَى
ابْنِ آدَم إلاّ قالَ لَهُ
ذلِکَ الْیَوْمُ: یَابْنَ آدَم أنَا یَوُمٌ جَدیدٌ وَ أناَ عَلَیْکَ شَهیدٌ.
فَقُلْ فیَّ خَیْراً، وَ اعْمَلْ فیَّ خَیْرَاً،
أشْهَدُ لَکَ بِهِ فِى الْقِیامَةِ،
فَإنَّکَ لَنْ تَرانى بَعْدَهُ أبَداً.(7)
فرمود: هر روزى که
بر انسان وارد شود، گوید: من روز جدیدى هستم، من بر اعمال و گفتار تو شاهد مى باشم. سعى کن سخن خوب و مفید
بگوئى، کار خوب و نیک انجام دهى. من در روز قیامت شاهد اعمال
و گفتار تو خواهم بود. و بدان امروز که پایان یابد دیگر مرا نخواهى دید و قابل جبران نیست.
8ـ قالَ(علیه السلام): فِى الْمَرَضِ یُصیبُ
الصَبیَّ، کَفّارَةٌ
لِوالِدَیْهِ.(8)
فرمود: مریضى کودک، کفّاره گناهان پدر و مادرش مى باشد.
9ـ قالَ(علیه السلام): الزَّبیبُ یَشُدُّ الْقَلْبِ،
وَ یُذْهِبُ بِالْمَرَضِ، وَ
یُطْفِىءُ الْحَرارَةَ، وَ یُطیِّبُ النَّفْسَ.(9)
فرمود: خوردن مویز ـ کشمش سیاه ـ قلب را تقویت، مرض
ها را برطرف، و حرارت بدن را
خاموش، و روان را پاک مى گرداند.
10ـ قالَ(علیه السلام): أطْعِمُوا صِبْیانَکُمُ الرُّمانَ،
فَإنَّهُ اَسْرَعُ لاِلْسِنَتِهِمْ.(10)
فرمود: به
کودکان خود أنار بخورانید تا زبانشان بهتر و زودتر باز شود.
11ـ قالَ(علیه
السلام): أطْرِقُوا أهالیکُمْ فى کُلِّ لَیْلَةِ جُمْعَة بِشَیْء مِنَ الْفاکِهَةِ، کَیْ یَفْرَحُوا
بِالْجُمْعَةِ.(11)
فرمود: در هر شب جمعه همراه
با مقدارى میوه ـ یا شیرینى،... ـ بر اهل منزل و خانواده خود وارد شوید تا موجب شادمانى آن ها در جمعه گردد.
12ـ قالَ(علیه السلام): کُلُوا ما یَسْقُطُ مِنَ الْخوانِ فَإنَّهُ
شِفاءٌ مِنْ کُلِّ داء بِإذْنِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ،
لِمَنْ اَرادَ أنْ یَسْتَشْفِیَ بِهِ.(12)
فرمود: آنچه اطراف
ظرف غذا و سفره مى ریزد جمع کنید و بخورید، که همانا هرکس آن ها را به قصد شفا میل نماید، به اذن حق تعالى
شفاى تمام دردهاى او خواهد شد.
13ـ قالَ(علیه
السلام):لا ینبغى للعبد ان یثق بخصلتین: العافیة و الغنى، بَیْنا تَراهُ مُعافاً اِذْ سَقُمَ، وَ بَیْنا
تَراهُ غنیّاً إذِ افْتَقَرَ.(13)
فرمود: سزاوار
نیست که بنده خدا، در دوران زندگى به دو خصوصیّت اعتماد کند و به آن دلبسته باشد: یکى عافیت و تندرستى و
دیگرى ثروت و بى نیازى است. زیرا چه بسا در حال صحّت و سلامتى
مى باشد ولى ناگهان انواع مریضى ها بر او عارض مى گردد و یا آن که در موقعیّت و امکانات خوبى است،
ناگهان فقیر و بیچاره مى شود، ـ پس بدانیم که دنیا و تمام
امکانات آن بى ارزش و بىوفا خواهد بود و تنها عمل صالح مفید و سودبخش مى باشد ـ .
14ـ قالَ(علیه السلام): لِلْمُرائى ثَلاثُ عَلامات:
یَکْسِلُ إذا کانَ وَحْدَهُ،
وَ یَنْشطُ إذاکانَ فِى النّاسِ، وَ یَزیدُ فِى الْعَمَلِ إذا أُثْنِىَ عَلَیْهِ، وَ یَنْقُصُ إذا
ذُمَّ.(14)
فرمود: براى ریاکار سه نشانه است: در
تنهائى کسل و بى حال، در بین مردم سرحال و بانشاط مى باشد. هنگامى که او را تمجید و تعریف کنند خوب و زیاد
کار مى کند و اگر انتقاد شود سُستى و کم کارى مى کند.
15ـ قالَ(علیه السلام): اَوْحَى اللّهُ تَبارَکَ وَ
تَعالى إلى نَبیٍّ مِنَ
الاْنْبیاءِ: قُلْ لِقَوْمِکَ لا یَلْبِسُوا لِباسَ أعْدائى، وَ لا یَطْعَمُوا مَطاعِمَ أعْدائى، وَ لا
یَتَشَکَّلُوا بِمَشاکِلِ أعْدائى، فَیَکُونُوا أعْدائى.(15)
فرمود: خداوند تبارک و تعالى بر یکى از پیامبرانش
وحى فرستاد : به امّت خود بگو: لباس
دشمنان مرا نپوشند و غذاى دشمنان مرا میل نکنند و هم
شکل دشمنان من نگردند، وگرنه ایشان هم دشمن من خواهند بود.
16ـ قالَ(علیه
السلام): اَلْعُقُولُ أئِمَّةُ الأفْکارِ، وَ الاْفْکارُ أئِمَّةُ الْقُلُوبِ، وَ الْقُلُوبُ
أئِمَّةُ الْحَواسِّ، وَ الْحَواسُّ أئِمَّةُ الاْعْضاءِ.(16)
فرمود: عقل هر انسانى پیشواى فکر و اندیشه اوست; و
فکر پیشواى قلب و درون او خواهد بود;
و قلب پیشواى حوّاس پنج گانه مى باشد، و حوّاس پیشواى
تمامى اعضاء و جوارح است.
17ـ قالَ(علیه السلام): تَفَضَّلْ عَلى مَنْ شِئْتَ فَأنْتَ أمیرُهُ، وَ
اسْتَغِْنِ عَمَّنْ شِئْتَ فَأنْتَ نَظیرُهُ، وَ افْتَقِرْ
إلى مَنْ شِئْتَ فَأنْتَ أسیرُهُ.(17)
فرمود: بر هر که خواهى نیکى
و احسان نما، تا رئیس و سرور او گردى; و از هر که خواهى بى نیازى جوى تا همانند او باشى. و خود را
نیازمند هر که خواهى بدان ـ و از او تقاضاى کمک نما ـ تا اسیر
او گردى.
18ـ قالَ(علیه السلام): أعَزُّ الْعِزِّ الْعِلْمُ،
لاِنَّ بِهِ مَعْرِفَةُ الْمَعادِ وَ
الْمَعاشِ، وَ أذَلُّ الذُّلِّ الْجَهْلُ، لاِنَّ صاحِبَهُ
أصَمُّ، أبْکَمٌ، أعْمى، حَیْرانٌ.(18)
فرمود: عزیزترین عزّت ها علم
و کمال است، براى این که شناخت معاد و تأمین معاشِ انسان، به وسیله آن انجام مى پذیرد. و پست ترین ذلّت ها جهل و
نادانى است، زیرا که صاحبش همیشه در کرى و لالى و کورى
مى باشد و در تمام امور سرگردان خواهد بود.
19ـ قالَ(علیه السلام): جُلُوسُ
ساعَة عِنْدَ الْعُلَماءِ أحَبُّ إلَى اللّهِ مِنْ عِبادَةِ ألْفِ سَنَة، وَ النَّظَرُ إلَى الْعالِمِ
أحَبُّ إلَى اللّهِ مِنْ إعْتِکافِ سَنَة فى بَیْتِ اللّهِ،
وَ زیارَةُ الْعُلَماءِ أحَبُّ إلَى اللّهِ تَعالى مِنْ سَبْعینَ طَوافاً حَوْلَ الْبَیْتِ، وَ أفْضَلُ
مِنْ سَبْعینَ حَجَّة وَ عُمْرَة مَبْرُورَة مَقْبُولَة،
وَ رَفَعَ اللّهُ تَعالى لَهُ سَبْعینَ دَرَجَةً، وَ أنْزَلَ اللّهُ عَلَیْهِ الرَّحْمَةَ، وَ
شَهِدَتْ لَهُ الْمَلائِکَةُ: أنَّ الْجَنَّةَ وَ جَبَتْ لَهُ.(19)
فرمود: یک ساعت در محضر علماء نشستن ـ که انسان را
به مبدأ و معاد
آشنا سازند ـ از هزار سال عبادت نزد خداوند محبوب تر خواهد بود. توجّه و نگاه به عالِم از إعتکاف و یک سال
عبادت ـ مستحبّى ـ در خانه خدا بهتر است. زیارت و دیدار
علماء، نزد خداوند از هفتاد مرتبه طواف اطراف کعبه محبوب تر خواهد بود، و نیز افضل از هفتاد حجّ و عمره قبول
شده مى باشد. همچنین خداوند او را هفتاد مرحله ترفیعِ
درجه مى دهد و رحمت و برکت خود را بر او نازل مى گرداند، و ملائکه شهادت مى دهند به این که او اهل بهشت است.
20ـ قالَ(علیه السلام): یَا ابْنَ آدَم، لا تَحْمِلْ هَمَّ یَوْمِکَ
الَّذى لَمْ یَأتِکَ عَلى یَوْمِکَ الَّذى أنْتَ فیهِ، فَإنْ
یَکُنْ بَقِیَ مِنْ أجَلِکَ، فَإنَّ اللّهَ فیهِ یَرْزُقُکَ.(20)
فرمود: اى فرزند آدم، غُصّه رزق و آذوقه آن روزى که
در پیش دارى و هنوز نیامده
است نخور، زیرا چنانچه زنده بمانى و عمرت باقى باشد خداوند متعال روزىِ آن روز را هم مى رساند.
21ـ قالَ(علیه السلام): قَدْرُ الرَّجُلِ عَلى قَدْرِ هِمَّتِهِ، وَ شُجاعَتُهُ عَلى
قَدْرِ نَفَقَتِهِ، وَ صِداقَتُهُ عَلى قَدْرِ مُرُوَّتِهِ،
وَ عِفَّتُهُ عَلى قَدْرِ غِیْرَتِهِ.(21)
فرمود: ارزش هر انسانى
به قدر همّت اوست، و شجاعت و توان هر شخصى به مقدار گذشت و احسان اوست، و درستکارى و صداقت او به قدر
جوانمردى اوست، و پاکدامنى و عفّت هر فرد به اندازه غیرت
او خواهد بود.
22ـ قالَ(علیه السلام): مَنْ شَرِبَ مِنْ سُؤْرِ
أخیهِ تَبَرُّکاً بِهِ، خَلَقَ اللّهُ
بَیْنَهُما مَلِکاً یَسْتَغْفِرُ لَهُما حَتّى تَقُومَ
السّاعَةُ.(22)
فرمود: کسى که دهن خورده برادر مؤمنش را به عنوان تبرّک میل نماید، خداوند متعال
ملکى را مأمور مى گرداند تا براى آن دو نفر تا روز قیامت
طلب آمرزش و مغفرت نماید.
23ـ قالَ(علیه السلام): لا خَیْرَ فِى الدُّنْیا إلاّ لِرَجُلَیْنِ:
رَجَلٌ یَزْدادُ فى کُلِّ یَوْم إحْساناً، وَ رَجُلٌ یَتَدارَکُ
ذَنْبَهُ بِالتَّوْبَةِ، وَ أنّى لَهُ بِالتَّوْبَةِ، وَالله لَوْسَجَدَ حَتّى یَنْقَطِعَ عُنُقُهُ ما
قَبِلَ اللهُ مِنْهُ إلاّ بِوِلایَتِنا أهْلِ الْبَیْتِ.(23)
فرمود: خیر و خوبى در دنیا وجود ندارد مگر براى دو
دسته: دسته اوّل آنان که سعى نمایند در
هر روز، نسبت به گذشته کار بهترى انجام دهند. دسته دوّم
آنان که نسبت به خطاها و گناهان گذشته خود پشیمان و سرافکنده گردند و توبه نمایند، و توبه کسى پذیرفته نیست
مگر آن که با اعتقاد بر ولایت ما اهل بیت عصمت و طهارت
باشد.
24ـ قالَ(علیه السلام): عَجِبْتُ لاِبْنِ آدَم،
أوَّلُهُ نُطْفَةٌ،
وَ آخِرُهُ جیفَةٌ، وَ هُوَ قائِمٌ بَیْنَهُما وِعاءٌ لِلْغائِطِ، ثُمَّ یَتَکَبَّرُ.(24)
فرمود: تعجبّ مى کنم از کسى که اوّلش قطره اى آب
ترش شده و عاقبتش لاشه اى متعفّن ـ
بد بو ـ خواهد بود و خود را ظرف فضولات قرار داده است،
با این حال تکبّر و بزرگ منشى هم مى نماید.
25ـ قالَ(علیه السلام): إیّاکُمْ
وَ الدَّیْن، فَإنَّهُ هَمٌّ بِاللَّیْلِ وَ ذُلٌّ بِالنَّهارِ.(25)
فرمود: از گرفتن نسیه و قرض، خود را برهانید، چون
که سبب غم و اندوه شبانه و ذلّت
و خوارى در روز خواهد گشت.
26ـ قالَ(علیه السلام): إنَّ الْعالِمَ الْکاتِمَ عِلْمَهُ یُبْعَثُ
أنْتَنَ أهْلِ الْقِیامَةِ، تَلْعَنُهُ کُلُّ دابَّة مِنْ
دَوابِّ الاْرْضِ الصِّغارِ.(26)
فرمود: آن عالم و دانشمندى که علم خود را ـ در بیان حقایق ـ براى
دیگران کتمان کند، روز قیامت با بدترین بوها محشور مى
شود و مورد نفرت و نفرین تمام موجودات قرار مى گیرد.
27ـ قالَ(علیه السلام):
یا کُمَیْلُ، قُلِ الْحَقَّ عَلى کُلِّ حال، وَوادِدِ الْمُتَّقینَ، وَاهْجُرِ الفاسِقینَ، وَجانِبِ
المُنافِقینَ، وَلاتُصاحِبِ الخائِنینَ.(27)
فرمود: در هر حالتى حقّ را بگو و مدافع آن باش،
دوستى و معاشرت با پرهیزگاران
را ادامه ده، و از فاسقین و معصیت کاران کناره گیرى کن، و از منافقان دورى و فرار کن، و با خیانتکاران
همراهى و هم نشینى منما.
28ـ قالَ(علیه السلام):
فى وَصیَّتِهِ لِلْحَسَنِ (علیه السلام): سَلْ عَنِ الرَّفیقِ قَبْلَ الطَّریقِ، وَعَنِ الْجارِ
قَبْلَ الدّارِ.(28)
ضمن سفارشى به فرزندش امام
حسن (علیه السلام) فرمود: پیش از آن که بخواهى مسافرت بروى، رفیق مناسب راه را جویا باش، و پیش از آن که منزلى
را تهیّه کنى همسایگان را بررسى کن که چگونه هستند.
29ـ قالَ(علیه السلام): اِعْجابُ الْمَرْءِ
بِنَفْسِهِ دَلیلٌ عَلى ضَعْفِ عَقْلِهِ.(29)
فرمود: فخر کردن انسان به خودش، نشانه کم عقلى او
مى باشد.
30ـ قالَ(علیه السلام): أیُّهَا النّاسُ، إِیّاکُمْ
وُحُبَّ الدُّنْیا، فَإِنَّها
رَأْسُ کُلِّ خَطیئَة، وَبابُ کُلِّ بَلیَّة، وَداعى کُلِّ رَزِیَّة.(30)
فرمود: اى گروه مردم، نسبت به محبّت و علاقه به
دنیا مواظب باشید،
چون که علاقه و محبّت به دنیا اساس هر خطا و انحرافى است، و دروازه هر بلا و گرفتارى است، و نزدیک کننده هر
فتنه و آشوب; و نیز آورنده هر مصیبت و مشکلى است.
31ـ قالَ(علیه السلام): السُّکْرُ أرْبَعُ
السُّکْراتِ: سُکْرُ الشَّرابِ، وَسُکْرُ
الْمالِ، وَسُکْرُ النَّوْمِ، وَسُکْرُ الْمُلْکِ.(31)
فرمود: مستى در
چهار چیز است: مستى از شراب (و خمر)، مستى مال و ثروت، مستى خواب، مستى ریاست و مقام.
32ـ قالَ(علیه السلام): أللِّسانُ سَبُعٌ إِنْ
خُلِّیَ عَنْهُ
عَقَرَ.(32)
فرمود: زبان، همچون درّنده اى است که اگر آزاد باشد زخم و جراحت (سختى به جسم و
ایمان) خواهد زد.
33ـ قالَ(علیه السلام): یَوْمُ
الْمَظْلُومِ عَلَى الظّالِمِ أشَدُّ مِنْ یَوْمِ الظّالِمِ عَلَى الْمَظْلُومِ.(33)
فرمود: روز داد خواهى مظلوم بر علیه ظالم سخت تر
است از روزى که ظالم ستم بر مظلوم مى
کند.
34ـ قالَ(علیه السلام): فِى الْقُرْآنِ
نَبَأُ ما قَبْلَکُمْ، وَخَبَرُ ما بَعْدَکُمْ، وَحُکْمُ ما بَیْنِکُمْ.(34)
فرمود: قرآن احوال گذشتگان، و أخبار آینده را در
بردارد، و شرح
وظایف شما را بیان کرده است.
35ـ قالَ(علیه السلام): نَزَلَ الْقُرْآنُ أثْلاثاً، ثُلْثٌ
فینا وَفى عَدُوِّنا، وَثُلْثٌ سُنَنٌ وَ أمْثالٌ، وَثُلْثٌ
فَرائِض وَأحْکامٌ.(35)
فرمود: نزول قرآن بر سه قسمت است: یک قسمت آن درباره اهل بیت عصمت و
طهارت : و دشمنان و مخالفان ایشان; و قسمت دیگر آن، اخلاقیّات
و ضرب المثلها; و قسمت سوّم در بیان واجبات و احکام إلهى مى باشد.
36ـ قالَ(علیه السلام): ألْمُؤْمِنُ نَفْسُهُ مِنْهُ
فى تَعَب، وَالنّاسُ مِنْهُ
فى راحَة.(36)
فرمود: مؤمن آن کسى است که خود را به جهت رفاه مردم در زحمت بیندازد و دیگران از او
در أمنیّت و آسایش باشند.
37ـ قالَ(علیه السلام):
کَتَبَ اللّهُ الْجِهادَ عَلَى الرِّجالِ وَالنِّساءِ، فَجِهادُ الرَّجُلِ بَذْلُ مالِهِ وَنَفْسِهِ حَتّى
یُقْتَلَ فى سَبیلِ اللّه،
وَجِهادُ الْمَرْئَةِ
أنْ تَصْبِرَ عَلى ماتَرى مِنْ أذى زَوْجِها وَغِیْرَتِهِ.(37)
فرمود: خداوند جهاد را بر مردان و زنان لازم دانسته
است. پس جهاد مرد، آن است که
از مال و جانش بگذرد تا جائى که در راه خدا کشته و شهید شود. و جهاد زن آن است که در مقابل زحمات و صدمات
شوهر و بر غیرت و جوانمردى او صبر نماید.
38ـ قالَ(علیه السلام): فى تَقَلُّبِ الاْحْوالِ
عُلِمَ جَواهِرُ الرِّجالِ.(38)
فرمود: در تغییر و دگرگونى حالات و حوادث، فطرت و
حقیقت اشخاص شناخته مى شود.
39ـ قالَ(علیه السلام): إنّ الْیَوْمَ عَمَلٌ وَلا حِسابَ، وَغَداً حِسابٌ وَ لا
عَمَل.(39)
فرمود: امروزه - در دنیا - زحمت و فعالیّت، بدون حساب است و
فرداى قیامت، حساب و بررسى اعمال و دریافت پاداش است.
40ـ قالَ(علیه السلام): إتَّقُوا مَعَاصِیَ اللّهِ
فِى الْخَلَواتِ فَإنَّ الشّاهِدَ
هُوَ الْحاکِم.(40)
فرمود: دورى و اجتناب کنید از معصیت هاى إلهى، حتّى در پنهانى، پس به
درستى که خداوند شاهد اعمال و نیّات است; و نیز او حاکم
و قاضى خواهد بود.
پاورقیها:
[1] ـ أمالى
صدوق : ص 97، بحارالأنوار: ج 90، ص 343، ح 1.
[2] ـ أمالى طوسى : ج 1، ص 114 ح 29، بحارالأنوار: ج 1،
ص 169، ح 20.
[3] ـ وسائل الشّیعة:
ج 25، ص 434، ح 32292.
[4] ـ وافى: ج 4، ص 402، س 3.
[5] ـ أعیان الشّیعة:
ج 1، ص 350، بحارالأنوار: ج 41، ص 150، ضمن ح 40.
[6] ـ أمالى طوسى: ج 1، ص 55،
بحارالأنوار: ج 2، ص 48، ح 7.
[7] ـ أمالى صدوق: ص 95، بحارالأنوار: ج 68، ص 181، ح 35.
[8] ـ بحار الأنوار: ج 5، ص 317، ح 16، به نقل از ثواب الأعمال.
[9] ـ أمالى طوسى : ج 1، ص 372، بحارالأنوار: ج 63، ص
152، ح 5.
[10] ـ أمالى طوسى: ج 1، ص 372، بحارالأنوار: ج 63، ص
155، ح 5.
[11] ـ عدّة
الدّاعى: ص 85، ص 1، بحارالأنوار: ج 101، ص 73، ح 24.
[12] ـ مستدرک الوسائل
: ج 16، ص 291، ح 19920.
[13] ـ بحارالأنوار: ج 69، ص 68، س 2، ضمن ح
28.
[14] ـ محبّة البیضاء: ج 5، ص 144، تنبیه الخواطر: ص
195، س 16.
[15] ـ مستدرک
الوسائل: ج 3، ص 210، ح 3386.
[16] ـ بحارالأنوار: ج 1، ص 96، ح 40.
[17] ـ بحارالأنوار: ج 70، ص 13.
[18] ـ نزهة الناظر و تنبیه الخاطر حلوانى: ص 70، ح 65.
[19] ـ عدّة الدّاعى: ص 75، س 8، بحارالأنوار: ج 1، ص
205، ح 33.
[20] ـ نزهة الناظر و تنبیه الخاطر حلوانى: ص 52، ح 26.
[21] ـ نزهة الناظر
و تنبیه الخاطر حلوانى: ص 46، ح 12.
[22] ـ اختصاص شیخ مفید: ص 189، س 5.
[23] - وسائل الشیعة: ج 16 ص 76 ح 5.
[24] ـ وسائل الشّیعة: ج 1، ص 334، ح 880.
[25] ـ وسائل الشّیعة: ج 18، ص 316، ح 23750.
[26] ـ وسائل الشّیعة: ج 16، ص
270، ح 21539.
[27] ـ تحف العقول: ص 120، بحارالأنوار: ج 77، ص 271، ح 1.
[28] ـ بحارالأنوار: ج 76، ص 155، ح 36، و ص 229، ح 10.
[29] ـ اصول کافى:
ج 1، ص 27، بحارالأنوار: ج 1، ص 161، ح 15.
[30] ـ تحف العقول: ص 152، بحارالأنوار:
ج 78، ص 54، ح 97.
[31] ـ خصال : ج 2، ص 170، بحارالأنوار: ج 73، ص 142، ح 18.
[32] ـ شرح نهج البلاغه ابن عبده: ج 3، ص 165.
[33] ـ شرح نهج البلاغه
فیض الاسلام: ص 1193.
[34] ـ شرح نهج البلاغه فیض الاسلام: ص 1235.
[35] ـ اصول کافى، ج 2، ص 627، ح 2.
[36] ـ بحارالأنوار: ج 75، ص 53، ح 10.
[37] ـ وسائل الشّیعة: ج 15، ص 23، ح 19934.
[38] ـ شرح نهج البلاغه فیض الإسلام:
ص 1183.
[39] ـ شرح نهج البلاغه ابن عبده: ج 1، ک 41.
[40] ـ شرح نهج
البلاغه ابن عبده: ج 3، ص 324.